തേക്ക്: വരമോ ശാപമോ

‘തടികളുടെ രാജാവ്’ എന്നറിയപ്പെടുന്ന തെക്ക്, തെക്കുപടിഞ്ഞാറൻ ഇന്ത്യയിലെ തിരുവിതാംകൂർ, കൊച്ചി, മലബാർ എന്നിവിടങ്ങളിൽ പശ്ചിമഘട്ടത്തിലെ ഉഷ്ണമേഖലാ വനങ്ങളിലാണ് വളരുന്നത്. ഉഷ്ണമേഖലാ കാലാവസ്ഥയും ഫലഭൂയിഷ്ഠമായ മണ്ണും കാരണം പശ്ചിമഘട്ടത്തിലെ നിലമ്പൂർ വനങ്ങളിലെ മരങ്ങൾ ശ്രദ്ധേയമായ വലിപ്പം കൈവരിക്കുന്നു. 2.5 മീറ്റർ വരെ വ്യാസവും 50 മീറ്റർ വരെ ഉയരവും വയ്ക്കുന്ന ഈ മരങ്ങൾ വിപണിയിൽ വളരെ വിലമതിക്കുന്ന വലിപ്പമുള്ള തേക്ക് തടികൾ നൽകുന്നു. മാത്രമല്ല, നിലമ്പൂർ തേക്ക് അതിൻ്റെ മികച്ച നിറത്താൽ വേറിട്ടുനിൽക്കുന്നു. തേക്ക് മരത്തിൻ്റെ എണ്ണമയമുള്ള തടിയുടെ സമ്പന്നമായ സ്വർണ്ണ-തവിട്ട് നിറം പ്രായത്തിനനുസരിച്ച് ഇരുളുന്നതും വിപണിയിൽ വളരെയധികം ആവശ്യക്കാരുമുള്ള ഒന്നാണ്.

1792-ലെ മൂന്നാം ആംഗ്ലോ-മൈസൂർ യുദ്ധത്തിൽ ടിപ്പു സുൽത്താൻ്റെ പരാജയത്തെത്തുടർന്ന് ബ്രിട്ടീഷുകാർ ദക്ഷിണേന്ത്യയുടെ നിയന്ത്രണം ഏറ്റെടുത്തു. വിലപിടിപ്പുള്ള തടികളും തേക്ക്, ആഞ്ഞിലി, റോസ്വുഡ് തുടങ്ങിയ മരങ്ങളുടെ ഇനങ്ങളാലും സമൃദ്ധമായതിനാൽ പശ്ചിമഘട്ടത്തിനോട് ബ്രിട്ടീഷ് കൊളോണിയൽ ഭരണകൂടത്തിന് പ്രത്യേക താല്പര്യമായിരുന്നു. തേക്കിൻ കാടുകൾ വിവേചനരഹിതമായി വെട്ടിമാറ്റുകയും അമിതമായി ചൂഷണം ചെയ്യുകയും ചെയ്തതിലൂടെ പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിൻ്റെ തുടക്കത്തിൽ പ്രകൃതി വിഭവങ്ങളുടെ ശേഖരണം, പ്രത്യേകിച്ച് പശ്ചിമഘട്ടത്തിൽ നിന്നുള്ള തേക്കിൻ്റെ ശേഖരണം അതിന്റെ പാരമ്യത്തിൽ ആയിരുന്നു. കൊളോണിയൽ ഭരണകൂടം ഈർപ്പമുള്ള ഉഷ്ണമേഖലാ കാലാവസ്ഥയ്ക്കും ഉപ്പുവെള്ളത്തിനും അനുയോജ്യമായ തേക്ക് ഇനങ്ങളെ സംരക്ഷിക്കാൻ തുടങ്ങി. തുറമുഖപട്ടണങ്ങളിൽ കയറ്റുമതിക്ക് അനുയോജ്യമായ സാമഗ്രികൾ ഉണ്ടാക്കാനുംകപ്പൽ നിർമ്മാണത്തിനും മലബാർ തേക്ക് ഉപയോഗിച്ചിരുന്നു.

കൊളോണിയൽ വരവുകളും പ്രദേശവാസികളും

ബ്രിട്ടീഷുകാർ വരുന്നതിനുമുമ്പ് കാട്ടുനായ്ക്ക, പണിയ ഗോത്രങ്ങളാണ് അവിടെ താമസിച്ചിരുന്നത്. പണിയസമുദായം ഭൂമിയിൽ പണിയെടുക്കുകയും, കാട്ടുനായ്ക്കർ, ചോലനായ്ക്കർ സമുദായങ്ങൾ മൃഗങ്ങളെ വേട്ടയാടുകയും തേനും മറ്റു വന ഉൽപന്നങ്ങളും ശേഖരിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു.

ഈ ഭൂമികളെല്ലാം പണ്ട് കോവിലകത്തിൻ്റേതായിരുന്നു. കോവിലകവുമായി ഏറ്റവും നല്ല ബന്ധമുള്ളത് മുതുവാൻ സമുദായത്തിനാണ്. കോവിലകം ഭൂമി ബ്രിട്ടീഷുകാർ ഉപയോഗിച്ചതാണ് സമുദായങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള ബന്ധത്തിൽ വിള്ളലുണ്ടാക്കിയത്. അതിർത്തിക്ക് പുറത്തുള്ള ആദിവാസികൾക്ക് നിയന്ത്രണമേർപ്പെടുത്തിയപ്പോൾ വനത്തിനുള്ളിലെ ആദിവാസി സമൂഹങ്ങൾക്ക് മാത്രമാണ് ബന്ധങ്ങൾ നിലനിർത്താൻ സാധിച്ചത്. വനനിയമങ്ങൾ സ്വതന്ത്ര സഞ്ചാരത്തെ പരിമിതപ്പെടുത്തി സമുദായങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള ബന്ധങ്ങൾ താറുമാറാക്കി. അടുത്ത ബന്ധങ്ങൾ സൂക്ഷിച്ചിരുന്ന വിവിധ സമുദായങ്ങളിലെ മുതിർന്നവർ വീണ്ടും ഒന്നിക്കുന്നതും ഇത് തടഞ്ഞു.

തേക്ക് തോട്ടങ്ങളുടെ നടത്തിപ്പിനുവേണ്ടിയുള്ള ഉപകരണങ്ങളായി ആദിവാസി വിഭാഗങ്ങളെ ഉപയോഗിക്കുകയായിരുന്നു. ആദിവാസിവിഭാഗങ്ങൾക്ക് കാർഷിക ആനുകൂല്യങ്ങൾ നൽകാനെന്ന മറവിൽ വനംവകുപ്പ് സ്വാഭാവിക വന പ്രദേശങ്ങൾ വെട്ടിത്തെളിച്ചു. ആദ്യം നിയുക്ത സ്ഥലം വെട്ടിത്തെളിച്ച് തേക്കിൻ തൈകൾ നട്ടുപിടിപ്പിച്ച വനംവകുപ്പ് മൂന്ന് വർഷത്തേക്ക് ഈ പ്ലോട്ടിൽ കാർഷിക പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ ഏർപ്പെടാമെന്ന് പ്രദേശനിവാസികളെ അറിയിച്ചു. എന്നിരുന്നാലും, ഈ കാലയളവിൻ്റെ അവസാനത്തിൽ, അവർ മറ്റൊരു പ്ലോട്ടിലേക്ക് മറ്റൊരു മൂന്ന് വർഷത്തെ സൈക്കിളിലേക്ക് മാറേണ്ടതുണ്ട്. നാലാം വർഷമായപ്പോഴേക്കും തേക്ക് മരങ്ങൾ ഗണ്യമായി വളർന്നതിനാൽ ഇത്തരത്തിലെ ഷിഫ്റ്റിങ്ങ് കൃഷിരീതി നടപ്പിലാക്കുകയും ചെയ്തു. ഭൂമി എല്ലാവരുടെയും സ്വന്തമായിരുന്നെങ്കിലും വനംവകുപ്പ് ചൂഷണം ചെയ്യുകയാണെന്ന തോന്നലുണ്ടായപ്പോളാണ് പ്രദേശവാസികൾ തങ്ങളുടെ അതൃപ്തി അറിയിച്ചതെന്ന് നിവാസിയായ സുനിൽ പറഞ്ഞു.

വനാതിർത്തിക്ക് പുറത്ത് താമസിച്ചിരുന്ന പണിയ, അറുനാടൻ പോലുള്ള ആദിവാസി സമൂഹങ്ങൾക്ക് പഴയതുപോലെ കാട്ടിലേക്ക് കയറുവാൻ സാധിക്കാതായത് വനത്തിനകത്തും പുറത്തും താമസിക്കുന്ന കുടുംബങ്ങളും സമൂഹങ്ങളും തമ്മിലുള്ള ബന്ധങ്ങളിൽ വിള്ളലുണ്ടാക്കി. മുതിർന്നവർ നല്ല ബന്ധം പങ്കിട്ടിരുന്നെങ്കിലും വനനിയമങ്ങൾ ഏർപ്പെടുത്തിയ നിയന്ത്രണങ്ങൾ കാരണം അവർക്ക് പരസ്പരം കാണാൻ കഴിയിയാതായി. ഇത് യുവതലമുറ പരസ്പരം അറിയാത്ത അവസ്ഥയിലേക്കും നയിച്ചു.

ഉപജീവനം നിയന്ത്രിക്കൽ: വനം ജോലിയാകുന്നു

1960-കളുടെ അവസാനം വരെ, സമൂഹം മുഖ്യധാരാ നഗര സമൂഹവുമായി കുറഞ്ഞ സമ്പർക്കം പുലർത്തി ഏകാന്ത ജീവിതം നയിച്ചു. തൻ്റെ കമ്മ്യൂണിറ്റിയിൽ ആദ്യമായി പിഎച്ച്‌ഡി നേടിയ വിനോദ് പറയുന്നു,

“ഞങ്ങളുടെ ഭക്ഷണരീതി മാറി; മുൻകാലങ്ങളിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി, ഭക്ഷ്യവസ്തുക്കൾ വാങ്ങാൻ പണം ആവശ്യമാണ്. ഞങ്ങൾക്ക് പരിമിതമായ വസ്തുക്കൾ മാത്രമേ ലഭിക്കുന്നുള്ളൂ, ഞങ്ങളുടെ വലിയ കുടുംബം കാരണം അവ പുറത്തു നിന്ന് വാങ്ങണം. പരമ്പരാഗതമായി, വനത്തിലെ ഒരു പ്രത്യേക പ്രദേശത്ത് നിന്ന് വസ്തുക്കൾ ശേഖരിക്കാൻ ഞങ്ങൾക്ക് അവകാശമുണ്ട്. എൻ്റെ കുടുംബമായ പാണപ്പുഴയ്ക്ക് പാണപ്പുഴ ഭാഗത്ത് നിന്ന് മാത്രമേ ശേഖരിക്കാൻ കഴിയൂ. മറ്റ് കുടുംബങ്ങളുടെ കീഴിലുള്ള പ്രദേശങ്ങളിൽ നിന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് ശേഖരിക്കാൻ കഴിയില്ല. അതുകൊണ്ടാണ് ഞങ്ങൾ ഞങ്ങളുടെ പ്രദേശം സംരക്ഷിക്കുന്നത്.”

മുൻപ് ഇവരുടെ പ്രാഥമിക തൊഴിൽ തേൻ ശേഖരണമായിരുന്നു. അത് പിന്നീട് ഔഷധ സസ്യങ്ങൾ, പച്ചക്കറികൾ, പഴങ്ങൾ, കൂൺ, സസ്യങ്ങളുടെ സ്പെസിമെനുകൾ എന്നിവയുടെ ശേഖരണത്തിലേക്ക് വ്യാപിച്ചു. മാങ്ങ, നെല്ലിക്ക തുടങ്ങിയ ചരക്കുകൾ സംഭരിച്ച് വാണിജ്യാടിസ്ഥാനത്തിൽ വ്യാപാരം നടത്തിയിരുന്നു. മത്സ്യബന്ധനവും മറ്റൊരു പ്രധാന തൊഴിലായിരുന്നു. റെസിൻ തയ്യാറാക്കൽ, റെസിൻ, കുന്തുരിക്കം പോലുള്ള വിലയേറിയ ചരക്കുകളുടെ വ്യാപാരം തുടങ്ങിയവ അക്കാലത്തെ പലതലങ്ങളുള്ള സാമ്പത്തിക പ്രവർത്തികളിലേക്ക് ചേർക്കപ്പെട്ടു.  അതേ സമയം, മുള പോലുള്ള പരമ്പരാഗത സാമഗ്രികൾ ഉപയോഗിച്ചുള്ള നിർമ്മാണ മേഖല ഒരു പ്രബലമായ തൊഴിലായി ഉയർന്നുവന്നു.

തേൻ ശേഖരിക്കുന്നതിന് മുമ്പ് പ്രാർത്ഥിക്കേണ്ടതിൻ്റെ പ്രാധാന്യത്തെക്കുറിച്ചും ലക്ഷ്മി പറഞ്ഞു:

“ഞങ്ങൾ തേൻ ശേഖരിക്കുമ്പോൾ, വെറ്റിലയും അടക്കയും വച്ച് പ്രാർത്ഥിക്കും. കഴിക്കുന്നതിന് മുമ്പ് ദൈവങ്ങൾക്ക് സമർപ്പിക്കുന്ന ഇതിനെ ‘മലക്ക് കൊടുക്കുക’ എന്ന് വിളിക്കുന്നു. നമ്മൾ ആദ്യം ദൈവങ്ങൾക്ക് നൽകിയില്ലെങ്കിൽ, എന്തെങ്കിലും അപകടം സംഭവിക്കാം. തേൻ ശേഖരിക്കുന്നത് രാത്രിയായതിനാൽ വളരെ അപകടകരമായ പണിയാണ്. അത് ചെയ്യുന്നതിനുമുന്പ് പ്രാർഥന ഞങ്ങൾക്ക് ആവശ്യമാണ്.”

ഈ യാത്രയിൽ ഗവേഷകരോട് സംസാരിച്ച തദ്ദേശവാസികൾ പൂർവ്വികരുടെ നിർബന്ധിത നാടുകടത്തൽ കാരണം സ്വന്തം നാട്ടിലെ ബന്ധുക്കളുമായി ബന്ധം വേർപെട്ടുപോയ ആഫ്രിക്കൻ വംശജരുമായി സ്വയം താരതമ്യം ചെയ്യുന്നു.

വനത്തിനുള്ളിൽ താമസിക്കുന്ന ആളുകൾക്ക് 1970-കളിലെ ഫോറസ്റ്റ് ആക്റ്റ് പ്രകാരം പട്ടയം നൽകിയിരുന്നു – 2, 3, അല്ലെങ്കിൽ പരമാവധി 5 സെൻ്റ്. ഇത് വീട് പണിയുന്നതിന് അപര്യാപ്തമാണ്.

“ഞങ്ങൾ വനത്തിന് പുറത്തുള്ള കൂലിപ്പണി (ദിവസ കൂലി) പോലെയുള്ള ജോലിയെ ആശ്രയിക്കുന്നു. ചെറുപ്പക്കാർക്ക് കാടിന്റെ രീതികൾ അറിയില്ല. ഉപജീവനത്തിന് കാട്ടിൽ നിന്ന് വേണ്ടത്ര സാധനങ്ങൾ കിട്ടാത്തതിനാൽ ഞങ്ങൾ കാടിനെ മാത്രം ആശ്രയിച്ച് നില്ക്കാതെ പുറത്തേക്ക് പോകുന്നു.”